Ajax hart
Daley Blind, Het hart van de Ajax defensie. Gisteren greep zijn ICD voor het eerst in. Een schok. Dit gaat verder dan AJAX, Feyenoord of PSV. Dit gaat verder dan Champions League. Dit gaat verder dan voetbal of sport. Dit gaat over leven, over het Hart en over spirit.
Ajax en Daley hebben de afgelopen seizoenen laten zien dat een droom werkelijkheid kan worden. Maar ook dat die werkelijkheid in een flits in een nachtmerrie kan veranderen. Als iets ongrijpbaars dat opeens is of opeens niet is. En dat geldt natuurlijk niet alleen voor voetbal. Dat geldt voor alles waarin spirit een rol speelt... Dus eigenlijk voor alles in het leven. Zonder hart geen spirit en zonder spirit geen droom.
droom wordt werkelijkheid
Ik ben Daley gaan waarderen door mijn zoon Thomas. Thomas is een ultra Ajax fan. En ik doe af een toe een beetje mee. We zijn door Ajax en door Daley de afgelopen jaren mee op reis genomen in een voetbaldroom. Op weg naar het onmogelijke. In de 21e eeuw als Hollandse club Europa overwinnen. 2018- 2019 was zo'n seizoen. Dat jaar verdiende maar één winnaar van de Champions leaugue: AJAX.
We stonden toen zelfs in de finale!
Wacht ff. Euhh. Niet?
O ja. Ik snap het nog steeds niet. Wat er toen gebeurde, NA de laatste seconde, wil er nog steeds niet in. Wat gebeurde kon eigenlijk niet gebeuren. Een doelpunt tegen krijgen terwijl de wedstrijd al klaar was! Wat een drama. Traumatisch gewoon. Wat een schok!
Gelukkig kon de droom na die zomer verder gaan. Met een nieuwe ronde en nieuwe kansen in een nieuwe Champions Leaugue. Het zag er goed uit na de eerste drie wedstrijden. Valencia en Lille waren al veroverd alleen Chelsea wachtte nog. En wat een wedstrijd was dat! Ongelooflijk wat een pak slaag hebben wij die Londenaren gegeven! Met 4-2 gewonnen van de Russische miljarden in hun eigen huis, haha!
Wacht ff. Euhh. Niet?
O ja, Ik snap het nog steeds niet. Wat er toen gebeurde, 20 minuten voor het einde, wil er nog steeds niet in. Wat gebeurde kon eigenlijk niet gebeuren. Wat zeg je? Twee rode kaarten in één minuut! Na een overtreding OP en niet VAN het hart van onze verdediging, Daley Blind? Je maakt een grap! Helaas was de man met fluit geen slechte grappenmaker maar een slechte scheids. Dag Daley, dag Joël, dag overwinning. Wat een drama. Traumatisch gewoon. Wat een schok.
Spirit verdwenen
Voor de start van de laatste groepswedstrijd tegen Valencia had Daley al heel wat mee gemaakt, maar hij wist toen niet dat het grootste drama nog moest komen. Met nog een kwartier te spelen, gebeurt er iets dat niet kon gebeuren. Daley zakt in elkaar, zonder dat er iemand in de buurt is. Als ervaringsdeskundige, als hartpatiënt WEET je het dan al. Dit ziet er niet goed uit. Nu is het niet de scheids die op een rare manier het lot bezegelt. Nu is het het hart zelf dat onbegrijpelijk ingrijpt. Dag hart van de defensie, dag Champions League, dag vorm van Ajax. Het drama is compleet. Een sportief en persoonlijk drama in een. De schok van het seizoen.
"Wat is het leven zonder spirit? Wat is iets zonder spirit? "
Na deze wedstrijd is er iets bij Ajax veranderd. Alsof de spirit, de ziel eruit was. Misschien wel het meest belangrijke maar ook het meest ongrijpbare 'ding' in topsport, de spirit. Trouwens niet alleen in sport. Wat is het leven zonder spirit? Wat is iets zonder spirit?
Volgens de Chinezen huist de spirit niet in het hoofd, maar in het hart. En is zij bepalend in de aansturing van ons wezen en de intentie van ons handelen. Niet onze hersenen. Een verminderde spirit is gekoppeld aan een verminderde conditie van het hart.
In het resterende seizoen 2019-2020 speelde Ajax nog slechts sporadisch een goede wedstrijd. Geen wonder. De ploeg was hard geraakt, in hart en ziel. Door al die dingen die eigenlijk niet horen of kunnen gebeuren. Ongelooflijk.
Overeenkomsten en verschillen
Naast ons hart voor Ajax, delen Daley en ik opeens veel meer. Tijdens het beoefenen van onze passie, raakt ons hart van slag. Zonder dat we het weten, is onze hartspier ontstoken. Ik kon de Cauberg nog op sprinten, Daley de Champions League topper nog uitspelen. Maar ons hart was eigenlijk ziek. We kregen allebei een ICD en wisten één ding zeker: "ik wil geen patiënt zijn en ik kom terug en word de oude!"
Natuurlijk zijn er ook verschillen. Begrijp me goed hoor! Ik maak me geen illusies. Ik was en ben geen Daley. Mijn sportieve prestaties verbleken bij die van hem! Ons lichaam en hart zijn anders. Hij is 30, ik ben 42.
Maar toch, 8 jaar eerder dan zijn hart-verhaal begon het mijne, en is er een soort herkenning. In 8 jaar is heel veel gebeurd. Veel dingen die eigenlijk niet konden gebeuren. Net als ik kreeg Daley te horen dat voluit trainen en sporten weer mogelijk was. 8 jaar terug gaf me dat hoop en maakte dat me blij. Maar met de ervaring van de afgelopen jaren beluisterde ik dat geluid uit Amsterdam over Daley toch heel anders. Met een zeer groot voorbehoud. Waarom dan, hij heeft toch heel goede cardiologen die er alles vanaf weten. Ze weten toch wat ze zeggen? Tja, ze handelen naar wat ze geleerd hebben. Maar worden beperkd door de grenzen van hun zienswijze, de westerse geneeskunde. En die is, hoe graag we het ook willen, niet al-ziend en zaligmakend. Ik dank mijn leven aan de westers medische wetenschap, maar zij kon me niet beter maken. Daar had ik andere hulp voor nodig. Er is nog zoveel dat ook de beste cardiologen niet snappen of (willen) begrijpen. En ik spreek uit eigen ervaring. Ik heb zoveel conclusies gehoord en adviezen ontvangen die onjuist bleken. En zoveel van mijn ervaringen zijn weggewuifd en niet serieus genomen.
De schok
Het was een groot geluk dat Covid-19 een abrupt einde aan de competities maakte dit jaar. Daley en Ajax kregen rust. Precies wat een onrustig hart en een verstoorde spirit nodig hebben. En het werkte. Dit seizoen begon met een frisse start in een hete zomer. Dit moet wel iets moois gaan worden! De spirit was terug. Net als Daley, in het hart van de verdediging.
"Er gebeurt iets in die borstkast dat eigenlijk niet kan. Het is niet te bevatten. Onrust, benauwdheid en ultieme machteloosheid."
Maar toen was er gisteren. Zijn ICD grijpt in. Ik denk dat het voor weinig mensen te begrijpen is, hoe dat is. Hoe dat voelt. Vooral net het moment voor het ingrijpen. Er gebeurt iets in die borstkast dat eigenlijk niet kan. Het is niet te bevatten. Onrust, benauwdheid en ultieme machteloosheid. Misschien helpt het besef dat alles in je lichaam dan voelt dat je bezig bent met je laatste hartslagen en je laatste adem. Het einde is dichterbij dan ooit. En dat allemaal in luttele secondes. Teveel en te snel om met het verstand bij te kunnen (...dat geldt trouwens voor alle hartzaken). Een drama. Gewoon traumatisch. Wat een schok.
Ik leef mee met Daley. Vooral in de komende dagen. De dagen-er-na heb ik altijd als de moeilijkste ervaren. Als het hoofd weer tijd heeft om aan de haal te gaan met wat er gebeurd is . De zorgen, de vragen, de onzekerheid over de toekomst. Vreselijk.
Hart als raadgever
En nu? Ajax heeft het laten zien. Ik heb het ervaren. Het onmogelijke is mogelijk en het onverwachtse gebeurt. Twee kanten op. Richting euforie maar ook richting afgrond. En dat soms binnen een fractie van een seconde. We plannen er op los met z'n allen, in de hoop op constante euforie. Maar het leven heeft haar eigen regels en trekt zich daar niks van aan. Dat maakt het leven mooi en spannend, maar soms ook genadeloos hard en pijnlijk.
Het hart hapert en de spirit is nu weg. Maar dit is niet het einde. Als Daley zijn spirit weer vindt, kan hij een nieuwe droom kiezen. Welke? Dat maakt niet uit. Als voetballer of als vader die kan terugkijken op een fantastische carrière. Zolang zijn hart maar tevreden is. Daarvoor hoeft hij niet veel te doen, maar naar één te luisteren. Eén raadgever die altijd bij hem is. Diep van binnen. Zijn hart.